Leven in liefde – Klazien Weekers-Vromans
Werkelijke liefde kent geen oordeel en geen voorwaarden. Liefde in zijn diepste betekenis vraagt nooit terug. De ‘liefde’, ze offert zich niet op. Opofferen zou vernietigend zijn. Dan geeft ze te veel. De ‘liefde’, ze verlangt niet, ze wil niet geprezen worden, ze wil staan voor wie ze in werkelijkheid is en dat is waarheid.
Liefde is evenwicht tussen verstand en hart! Eerlijk zijn is liefde. De liefde eist dat we eerlijk naar onszelf kijken. Onrust zet ons aan het werk. Als we niet zoeken wat de oorzaak van de onrust is dan gaan we het lijden in. Als we het lijden ingaan en dan nog niet kijken naar wat er te doen staat maakt dat ons uiteindelijk ziek. Eerlijkheid naar onszelf maakt ons evenwichtig en zelfbewust in dat wat we te leren hebben.
De liefde bedrijven in de allergrootste vorm is de liefde vanuit het hart. En liefde vanuit het hart raakt altijd anderen aan.
De ‘liefde’, ze veroordeelt niet. Ze eist niet, ze hoeft niet te bezitten, ze is niet terugverlangend maar dienend, ze is rust en evenwicht. Liefde is gewaar zijn in plaats van oordelen. Liefde staat veel toe en is tolerant. Liefde is relativerend. Liefde geeft het gevoel dat iemand mag zijn zoals die is [vanuit het besef dat die ander ook een mens op pad is en handelt, lijden kan veroorzaken vanuit onwetendheid, blinde vlekken, trauma’s en de daarmee gepaard gaande frustraties bijvoorbeeld – red.]. De ander kwetst ons omdat hij of zij zelf pijn heeft. Wezenlijke liefde kent geen schuld. Bijna al onze fouten maken we onbewust. Daarom is schuldgevoel niet nodig.
Bewust leven, bewust sterven – Stephen Levine
Door iedere dag je eigen eindigheid te beseffen ga je intenser leven, veranderen je prioriteiten. Je gaat zorgvuldiger om met de mensen om je heen en is ieder moment (dat je gebruikt maakt van iets) kostbaar. We komen er dan achter dat ons levensdoel in essentie het delen van liefde is, het zoeken naar contact van hart tot hart. Dat het belangrijk is dat we ogen te zijn wie we zijn en dat we gerespecteerd, gewaardeerd en erkend worden door onvoorwaardelijke liefde. Dat we die liefde niet pas krijgen als we voldoen aan de verwachtingen van de ander en dat we die liefde niet pas geven als die ander voldoet aan onze eigen verwachtingen.
Wanneer we onze eindigheid niet ontkennen, komen we er achter dat het belangrijk is dat we ons aan een zelfonderzoek onderwerpen. Dat we het schijnheilige zelfbeeld dat we van onszelf hebben niet langer beschermen en dat we ons openstellen voor alle rotzooi die we zo braaf hebben weggestopt. Door alle schuldgevoelens, verdriet, angst en woede tot ons bewustzijn te laten doordringen en toe te geven, door ons hiervoor met mededogen open te stellen, kunnen we komen tot wellicht het belangrijkste in een mensenleven: ‘persoonlijke groei’.
De onaanvaardbare en beangstigende gemoedsgesteldheden en eigenschappen die strijdig zijn met het beeld dat we zo graag van onszelf hebben, worden de spijlen van de kooi waarin we ons bevinden. Stel je open voor de waarheid. Onderzoek: ‘Wie ben ik eigenlijk echt?’
Wanneer we weglopen voor de pijnlijke dingen en niet zonder voorbehoud openstaan voor wat er ook zal kunnen gebeuren, zal het zoeken naar deze veiligheid en zelfbescherming betekenen dat niemand meer onze kooi binnentreedt, niemand meer aan onze tralies zal rammelen.
We hebben de neiging om onze pijn, verdriet, angst te ontkennen, er voor weg te lopen, te verzachten of te verdoven door de tijdelijke bevrediging van alcohol, nicotine, drugs, lekker eten, iets leuks voor onszelf te kopen enz. We komen er echter achter dat dit op lange termijn onze pijn zelfs versterkt. Ontkenning is ‘big business’: de cosmetische industrie, de ‘correctieve’ plastische chirurgie enz. Het wezen van materieel verlangen, begeerte, is het wegduwen van het huidige ogenblik, op zoek naar ‘iets anders’. Begeerte is in diepste wezen een gevoel van incompleetheid, onvolledigheid. ‘Alles is o.k. als…..’ Door het verlangen naar die relatie, die baan, die sportauto, of dat geldbedrag staan we minder open voor wat er op dit moment gebeurt. Door ons te richten op materiële zaken en eigenbelang en niet op de liefde gaan we aan het werkelijke leven voorbij.
Morgen is een droom. Geef onvriendelijkheid en gebrek aan toewijding op. Schroom niet om voor de dag te komen met alles wat onuitgesproken is gebleven. Deel dit van nu af aan dagelijks met de mensen van wie je houdt. Deel je woede en je liefde. Hoe vaak verberg je je gevoelens en gedachten niet? Hoe onvolledig en summier ben je in je contacten gebleven? Treedt andere mensen niet tegemoet op een basis van winst of verlies. Wanneer we over onszelf denken in termen van ‘beter’ of ‘slechter’ dan anderen, dan verbreken we het contact van hart tot hart. Doe afstand van vergelijking en competitiedwang. We doen ons voortdurend mooier voor dan we zijn, omdat we een bepaald beeld van onszelf in stand moeten houden. Zo komen we niet in contact met onze innerlijke verbondenheid met anderen. We raken anderen zelden echt diep. Onze taak is het geven van liefde, in een voller en intenser leven in een vaak verwarrende wereld.
Ga op zoek naar de wortel van wat of wie er lijdt. Laat de pijn toe in je hart en wees er niet bang voor. Duw het niet weg en stel je er voor open. Laat die gevoelens van angst, onzekerheid, verdriet en twijfel tot je doordringen. Voeg er niets aan toe en doe er niets van af. Kijk alleen wat je aantreft, wat we de hele tijd met ons meedragen. Je kijkt als het ware naar het wortelstelsel van een boom waarvan jij dacht dat je alleen de takken, bladeren en bloemen was. Er blijkt dat je niet deze persoonlijkheidsboom, die schitterende uitstalkast van wat je dacht die ‘jij’ was, te zijn.
Door ondergronds te gaan treedt je de donkere ruimten van het hart binnen en wordt je blootgesteld aan de waarheid. Door je wortels te zien krijg je oog voor de immensheid van het proces van ‘groeien’. Door je te openen voor het verdriet, open je je voor jouw vermogen tot liefhebben.
Wanneer we in ons leven geen beperkingen zouden kennen, dan zou dat pas echt werkelijk een probleem vormen. Ziekte, lijden en dood zijn onvermijdbaar. Deze zaken ontkennen zal leiden tot een onvolledig leven. [Zonder lijden kan er geen vreugde zijn. Zonder huilen geen lachen. Red.] Het uit de weg gaan van de moeilijkheden brengt spanningen met zich mee die het immuunsysteem van het lichaam ondermijnen. Daardoor wordt je bevattelijker voor ziekten. Wanneer er geen harmonie bestaat tussen ons hart en onze geest kunnen we ziek worden. Het krijgen van een ziekte kan fungeren als zuivering. Wanneer geest en hart weer in balans komen, noemen we dat genezen. Een ziekte kan je weer in contact brengen met jezelf. Een kankerpatiënt: “Ik weet waaruit mijn kanker bestaat. Hij bestaat uit de schilderijen die ik niet geschilderd heb, de beeldhouwwerken die ik niet gemaakt heb en de geliefden die ik niet heb liefgehad. Het is gewoon verkeerd gerichte creatieve energie die zich binnenwaarts heeft gekeerd in plaats van naar buiten de wereld in te stromen”. Ziekte kan je tot inkeer brengen en je een vriendelijker, liefdevoller en gevoeliger mens maken. [Er is altijd een samenhang tussen lichaam en geest. Een lichamelijke ziekte heeft altijd zijn invloed op de geest, hoe gering ook. Een psychisch onwel bevinden heeft altijd zijn weerslag op het lichaam. Red.]
Zolang we het leven van de dood scheiden, scheiden we onze geest van ons hart en zullen we altijd iets te beschermen hebben. Zolang als de dood de vijand is, is het leven een strijd. De dood is niet de vijand. De ‘vijand’ is onwetendheid en liefdeloosheid. Liefde is groter dan welke emotie dan ook: angst lost er in op, woede valt uiteen, pijn wordt bevrijd uit haar boeien.
We kunnen niet ten volle leven als we onze eigen eindigheid, onze eigen dood niet onder ogen willen zien. Wanneer je weerstand biedt tegen de dood, biedt je ook weerstand’ tegen het leven.